دل بی‌قـرار من می‌تپد از فراق یاری            که نوشـته‌ام بـیاید، به دیـار بی‌قـراری

چو به عشق پا نهادم، همه هستی‌ام فنا شد            تن من به تیغ و شمشیر و سرم به چوب داری

دل من ز بی‌وفایی، سر من ز سنگ کینه            بشکسته‌اند هر دو ز بلای عشق، آری

ز لبم بود روان خون شبیه یم به کاسه            ز دو دیده‌ام روان اشک شبیه آبشاری

دل من بسوزد از آن که به اهل بیت عصمت            بزنند سنگ از بام نکـنند غـمگـساری

شب و روز کاروانت چو یکی شود به کوفه            تو به سویشان نظاره ز فراز نیزه داری